தனிமையின் பாதம்

என் ஆள்காட்டி விரல்பற்றி
பனிவெடிப்புகள் காணாத பாதங்களை  முன்வைத்து 
நடை பயில்கிறது தனிமை

எவ்வளவுதான் உதறினாலும்
விட்டுவிலகாமல்
தேள் கொட்டிய வலியாய்
விரலைக் கவ்விக்கொண்டு
குழந்தையின் குதூகலத்தைச் சுமந்தபடி
தளிர் நடையிடுகிறது அது

எதிர்ப்படும் யாவரும்
நான் தந்தைமைக் கண்டுவிட்டதாக
கருதிவிடுவார்களோ
என்ற பதற்றத்தைத் தணிக்க
பாதைகளற்ற
வீதிகளைத் தேடியலைகிறேன்

இப்போதெல்லாம்
பலூன்கள் நிறைந்த வீதிகளைக்
கடந்து செல்லமுடியாமல் திரும்புதல்
பழக்கமாகி வருகிறது

என்னை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு
என்ன செய்வதெனத் தெரியாமல்தான்
இன்னும் வெட்டாமலிருக்கிறேன்

எனதிந்த ஆள்காட்டி விரலை