வளையலோசை

வளையலோசை

மார்கழி அதிகாலையில்
ஆவி பறக்கும் தேநீராய்
உனது கோப்பையில் நிரம்புகிறது அது

கலைந்து கிடக்கும்
உனது புத்தகக் குவியலை
அடுக்கி வைத்து
ஞாயிற்றுக்கிழமையைச்
சபித்துக் கொண்டிருக்கிறது அது

ருசித்துப் பழகிய
உனது நா சுவைத்து மகிழ
சமையற் குறிப்புகளை மேய்கிறது அது

துடித்தடங்கும்
உனது இச்சையைத்
தாலாட்டி உறங்க வைக்க
படுக்கை விரிக்கிறது அது

அன்பு, அக்கறை, காதல் என
வெவ்வேறு பெயர்களில்
நீ வீசும் வலைகளில்
சிக்கிக் கொள்ளத் துடிக்கிறது அது

ஹைகூ

இந்த மழைக்கு
தேடியெடுத்த குடையை
விரிக்க சிரமமாயிருக்கிறது

இசை

கடைசியில் புல்லாங்குழலுக்குள்
ஒளிந்துகொண்டாய்

என் மூச்சுக்காற்றனுப்பித்
தேடுகிறேன்

பொத்திப் பொத்தி விளையாடும்
என் விரல்களை மீறி
ஏழு துளைகளிலும்
தப்பிச் செல்கிறாய்

கண்ணாமூச்சியாட்டம்
தொடர்கிறது இன்னும்

பாழ்

எப்போதாவது
ஒற்றடைக்குச்சியை
கையில் திணித்து
அப்பாவை நிமிரச்செய்யும்
அம்மா
எப்போதும் குனிந்தேயிருக்கிறாள்
விளக்குமாற்றோடு

ஹைகூ

சாலைச் சிறுபள்ளம்
மழைக் கருணையில் ஓய்வெடுக்க
வீழ்ந்த மின்கம்பம்

மழை

கடும் வெக்கைக்குப் பின்
பொழிந்தாய்

இப்போது
என் எல்லா இலைகளிலும்
உன் துளிகள்

இராக்கனவு

உன் கை தவறி
விழுந்து நொறுங்கிய கண்ணாடி
என் இரவு

சிதறிய நட்சத்திரத் துண்டுகள்
ஒவ்வொன்றிலும்
உன் முகம்

இருள் குடித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்
நான்

நானும்தான்

அவர்கள்
அப்படிப்பட்டவர்கள் தான்
அதனால்தான்
அவர்கள் அப்படிப்பட்டவர்கள்
அப்படிப்பட்டவர்களாய் இருக்க
அப்படித்தான்
இருக்க வேண்டுமென்ற
கட்டாயமில்லை
அப்படி இல்லாதவர்களும்
அப்படிப்பட்டவர்களாகவே
இருக்கிறார்கள்
நான் சந்திக்கும் எல்லோரும்
அப்படிப்பட்டவர்களே
அப்படிப்பட்டவன்தான்
நானும்.

உதிர்காலம்

உன் கைக்கு அகப்பட்டதிலிருந்து
கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்
கொஞ்சமாகிறேன்

எனக்குள் ஒளிந்திருக்கும் இரவை
உருட்டி உருட்டி
உமிழ வைக்கிறாய்

உன் கனவில் நெளியும் கோடுகளுக்கும், புள்ளிகளுக்குமாய்
கூர் தீட்டித் தீட்டி
எனக்கு முள் கிரீடம் சூட்டுகிறாய்

உன் காலடியில்
சுருள்சுருளாய் சுருண்டு விழுகிறது
என் காலம்

உன் கத்தி முனைக்கு எட்டாதபடி
உயரம் சிறுத்திருக்கிறேன்
இப்போது

உயிர் முளைத்து
ஓவியங்கள் நடனமாடும்
உன் உலகத்தைப் படைத்த களைப்பில்
உறங்கிக்கொண்டிருக்கிறாய் நீ

மர்மத்தின் உதடுகள்

Edit

உரசிய தீக்குச்சியின்
வெளிச்சத்தில் தேடுகிறேன்
இருளில் கிடக்கும்
உனது விளக்கை

எண்ணெயும் திரியும்
இருக்கின்றனவா
உனதந்த புன்னகையில்

மாடனென்பேன் என்னை

முகம் சிதைந்த மாடனின் புருவங்களுக்கு நடுவில்
கொழுந்து விட்டெரியும் பிணத்தீயில்
பீடி பற்ற வைக்கும் முனைப்பில்
என் நகரும் வேர்கள்
முன்னெப்போதுமில்லா வேகத்தில்
சுழன்று வருகின்றன

சுரக்கும் மழையை சொட்டிக்கொண்டிருக்கும்
அவனது புறந்தள்ளிய நாக்குகளை
அறுத்தெரிய
நகங்களைக்
கூர்தீட்டிக் கொள்கிறேன்

மல்லாந்து செத்தவனின் முகத்தில் புதைந்திருக்கும்
இரண்டு வானத்தை
உருட்டிப் பிசைந்து மிரட்டும் அவனை
ஜன்னல் கிராதியில்
முகம் பொத்தி ரசிக்கிறேன்

முற்றிய சாதிச் சண்டைநாளில்
வெடித்துச் சிதறிய அந்தியை
கன்னங்களில் பூசிக்கொண்டிருக்கும்
மாடனின் புருவ வில்லைப் பிடுங்கியெடுத்து
அம்பு பொருத்துகிறேன்

என் முகத்தில் முளைத்த
கோரப் பற்களின் கூர் முனையில்
எழுதுகிறேன் என் பெயரை
மாடனென்று

தரையிறங்கிய விண்மீன்கள்

சலனமற்றிருக்கிறது
உன் குளம்

பொறுக்கியெறிய
கற்களேதுமில்லை
இப்போதென்னிடம்

என்ன செய்யலாம்
உன் குளத்தை
என்ற சலனம்
கையில் கிடைக்கிறது

எப்படி வீசலாமென்ற
மற்றொரு சலனத்தை
விரல்களில் பற்றுகிறேன்

திசையைத் தீர்மானிக்கும்
மற்றுமொரு சலனத்தைக் கொண்டு
வீசுகிறேன்
முதல் சலனத்தை

இப்போதும்
சலனமற்றிருக்கிறது
உன் குளம்

யாரும் ஏற முடியாத ரயில் பெட்டி

உறக்கத்தினூடே பேசவும்
பேச்சினூடே கூவவும்
கூவுவதனூடே
வெண்டை விரல்களில்
பயண வட்டமொன்றையும்
வரைகிறாள் ஓவியா

கைத்தட்டல்கள் விழுந்துகிடக்கும்
இவ்வறையில்
பெட்டி பெட்டியாய் அடுக்கி வைத்த
அவளுலகம்
ஒரு பேட்டரி செல்லின் மின் கீற்றில்
சுற்றிச்சுழன்று படுத்துகிடக்கிறது

கனவெங்கும் தடதடக்கும் என் பிரியங்களை
அவள் அணைத்து முத்தமிடும் சத்தம்
இரவின் காலடியில்
விண்மீன்களாய் உதிர்ந்து
காணாமலாகின்றன

இவ்விரவின் நீண்ட தூரத்தை கடக்கவியலாமல்
கைக்கடக்கமான பெட்டிக்குள்
தனித்தனியாய் கழற்றிவைக்கப்பட்டு
ஓய்ந்துகிடக்கின்றன
ஓவியாவின்
ரயில் பெட்டிகளும்
தண்டவாளத்துண்டங்களும்

உதட்டுச் சுழல்

ஒரு கருவறை
மலையாக உருமாறியபோது
ஊற்றெடுத்து கிளம்பியது
உன் நதி

வழித்தடமெங்கும் விரிந்து பரவிய
வனாந்தரங்களில்
குதித்துக் களித்த மருட்சியில்
உன் கரையில்
கடைசியாக
கால் நனைக்க வந்தவன் நான்

தாகத்தை சாகடிக்க
அள்ளிக் குவித்த என் கைகளிலிருந்து
சொட்டுகிற முத்தங்கள்
நீச்சல் வீரனாக்குகிறதென்னை

இனி
திரும்பலாம்
திரும்பாமலும் போகலாம்
உன் உதட்டுச் சுழலுக்குள்
சிக்கப்போகும் நான்

நேற்று

மறுபடியும்
பிறக்க முடியாதெனத்
தெரிந்த பின்னும்
செத்துப்போவானேன்

நேற்றிரவு இருபத்திமூன்று மணிக்கு

இஃதொன்றும் புதிதில்லை
இருபத்தி மூன்றாம் முறையாக
உன்னைவிட்டு நான்
பிரிந்தேன்

நேற்றிரவு
உரையாடிய சொற்களை
அந்தச் சோடியம் விளக்கின்
மஞ்சள் வெளிச்சத்தில் விட்டுவிட்டு
எதிரெதிர் திசைகளில்
விலகின
நம் நிழல்கள்

யாரிடமாவது
சொல்லியிருப்பாய் நீயும்

அஃதொன்றும் புதிதில்லை
இருபத்தி மூன்றாம் முறையாக
நான் உன்னைச்
சந்தித்தேனென

பலிபீடம்

உனக்கொரு கத்தியைப் பரிசளிக்கிறேன்

உன் வீட்டுக்கொல்லையில்
கோடையின் நகங்களில் பூத்துக் காய்த்துக் குலுங்கும்
மாமரத்தின் கிளிமூக்குகளைத்
துண்டாக்கிக்கொள்ள உதவுமது

படையலிடும் ஊதுபத்திப் பொழுதுகளில்
கறை கலக்காத வெண்சிரிப்பைப் பிளந்துகாட்டும்
நெத்துத் தேங்காயை உடைக்கத்
தோதாயிருக்குமது

கொலை செய்யும் பக்குவமேற்பட்ட பின்
மறந்துவிடாதே
உன் அலைபேசிக்குள் பதுங்கியிருக்கும்
என் பத்திலக்க எண்களை

ஓவியா அல்லது வனதேவதை

கடந்த பத்து நாட்களாக
வீடெங்கும் விரவிக்கிடந்த
ஓவியா இல்லாத
அந்த வெறுமையை எட்டி உதைக்க
வந்து சேர்ந்தாள்
மறுபடியும் அவளே

நட்டிருந்த கொய்யாச் செடியைக் காட்டி
என்ன செடியென்றேன்
அவளிடம்

மீன் செடியென்று சொன்னாள்

மாம்பழத்தைக் காட்டிக் கேட்டபோது
மீன்பழம் என்றாள்

அவள் விரும்பிச் சாப்பிடும்
கெழுத்தியின் மீசைமுடியை
ஞாபகமூட்டி
கிளப்பினாள் என்னை
மீன்கடை நோக்கி

மீசையொன்றை வைத்துக்கொள்ளும் ஆசையால்
அவதிப்பட்டு வந்த அவள்
சப்பாத்திக்குப் பிசைந்த மாவில்
மூக்குக்குக் கீழே ஒட்டிக்கொண்டாள்
கோதுமை மீசையை

நாய் கதை, பூனை கதை, கிளி கதை
கேட்டுக்கேட்டுச் சலித்துப் போன அவள்
செடி கதை, இலை கதை, மாமா கதை,
டிவி கதை, தெரு கதை, கதவுக் கதை,கண் கதை, கை கதை,
போர்வைக் கதை, சைக்கிள் கதை, பந்து கதை
என புதுப்புதுக் கதைகளைச்
சொல்லச் சொல்லி
உறங்காமலும், உறங்க விடாமலும் ஆக்கினாள்
அவ்விரவை

இப்போது
படிமங்கள் பூத்துக்குலுங்கும்
வனதேவதை உலவுகிறாள்
எனது வீட்டில்

இருள்

இருள்

தயவுசெய்து
மண்டையை உடைத்துக்கொண்டு
தேடாதே

அப்படியொன்றும்
இருக்கப்போவதில்லை

இந்தக் கவிதையில்

சருகு

சொல்லிக்கொள்ள எதுவுமில்லை
ஒரு கூடாரம் தான்
நான்

சாலச் சிறந்தது எதுவெனில்
எனக்குள் இருக்கும்
உன்னைக் கொல்வதைவிட
உனக்குள் இல்லாத
என்னைக் கொல்வதுதான்